2019’da başlayan umut nöbeti sürüyor
Diyarbakır’da 3 Eylül 2019’da başlatılan evlat nöbeti, aradan geçen 2.071 güne rağmen kararlılıkla devam ediyor. Terör örgütü PKK tarafından kaçırılan çocuklarına kavuşmak isteyen anne ve babalar, eski HDP İl Başkanlığı binası önünde gece gündüz demeden oturma eylemini sürdürüyor. Yıllardır süren bu nöbet, hem gözyaşı hem de umut dolu bir direnişin sembolü haline geldi.
382 aile, 61 kavuşma
Bugüne kadar 382 ailenin katıldığı bu eylemde, 61 genç terör örgütünden kaçarak güvenlik güçlerine teslim oldu. Her bir buluşma, bekleyen ailelere umut ışığı oldu. Ancak hâlâ yüzlerce aile, çocuklarına kavuşacağı günü bekliyor. Ailelerin kararlı duruşu, toplumsal hafızada derin izler bırakırken, terör örgütünün kirli yüzünü bir kez daha gözler önüne seriyor.
“Yavrum, beni görüyor, duyuyorsan…”
Kocaeli’den gelen Fadime Aksu, 11 yıldır oğlundan hiçbir haber alamadığını belirterek, gözyaşları içinde çağrıda bulundu. “Yavrum, beni görüyor, duyuyorsan rahatsızım, dayanacak gücüm yok. Seni bekliyorum. Ablaların, ağabeyin seni bekliyor. Ne olur gel.” diyen Aksu, kim oğlunu götürdüyse bedelini ödemesini istedi. Bu sözler, nöbetteki acının ve annenin çaresizliğinin en çarpıcı ifadesi oldu.
“Oğlum Sedat, sesimi duyuyorsan dön”
Siirt’ten gelen baba Aydın Dağtekin ise 2015’te kaçırılan oğlu Sedat’a şöyle seslendi: “Oğlum Sedat, sesimi duyuyorsan gel devlete teslim ol. Silahı bırak. Babanın, kardeşlerinin yanına geri gel.” Dağtekin’in bu çağrısı, ailelerin yalnızca çocuklarına değil, aynı zamanda Türkiye’ye barış ve huzur mesajı olarak da yankılanıyor.
Acı, umut ve mücadele iç içe
Evlat nöbetindeki aileler, devletin ve kamuoyunun desteğini her geçen gün daha fazla hissediyor. Sosyal medya kampanyaları, ziyaretler ve dayanışma mesajları, bu direnişin görünürlüğünü artırıyor. Ancak ailelerin tek beklentisi; çocuklarının sağ salim dönmesi. Bekleyişin her anı, hem duygusal hem de fiziksel bir mücadeleye dönüşmüş durumda.
Toplumsal vicdanın sesi: Bu nöbet bir susmayla bitmeyecek
Evlat nöbeti, yalnızca kayıp çocukların değil, aynı zamanda toplumun da vicdan sınavı. Aileler, bir yandan çocuklarını terörün pençesinden kurtarmaya çalışırken, diğer yandan da Türkiye’nin dört bir yanına mesaj veriyor: Sessiz kalmak çözüm değil, direniş ve dayanışma en büyük umut. Bu yüzden Diyarbakır Anneleri’nin nöbeti, sadece bir eylem değil; toplumsal bir haykırışa dönüşüyor. İHA
