Halen ortaçağ ürünü olan feodalizm ve derebeylik zihniyetinden bir türlü kurtulamadık. Feodal yapı içerisinde sınıflar oluşturularak benlik ve enaniyet duygularıyla palazlanıp karşısındaki diğer güçleri zayıflatmak suretiyle yerinden, yurdundan etmek üzere zorbalık göstererek kendi istekleri doğrultusunda yaşamaya zorlaması sonucu bir karış toprak için uzun mevzulu silahlarla insanların canına rahatlıkla kıyıla biliniyor ne yazık ki...
Bugün Bismil'de dokuz cana kıyıldı. Onlarla birlikte yüzlerce insanın yüreği kanadı. Bunca can gitti. Peki bir tek canı geri getirmek için dünyayı verseniz artık geri getirebilir misiniz?
Bu kin, bu nefret neyin nesidir? Onca çocuğu babasız bırakmaya değer mi? Bakın can da gitti, mal da gitti. Ailede, saygınlık da, itibar da her şey tuzla buz oldu. Var mı bu kavganın, savaşın galibi? Hiçbir zaman kavgaların savaşların galibi olmaz.
Halen ilkel çağın kalıntısı üzerinde yaşamak ne kadar kötü bir duygu. Doğduğumuz, büyüdüğümüz, yaşadığımız bu coğrafyada ne yazık ki halen cehalet hakim durumda. Yakışmıyor bizim topluma, yakışmıyor insanlığımıza, insanlığa...
Cehalet bu coğrafyanın kaderi değildir, olmamalıdır. Geride kalan kadınların, çocukların çığlıklarını kim durduracak, yüreklerindeki acıyı kim dindirecek, yaşamları boyunca unutamayacakları bu acıyı kim söndürebilecek?
Servet küstah sefalet tehditkardır. İki yaşam şekli arasındaki bağı bir türlü tutturamadı bizim toplum.
Sebep olanlara sözüm: Bakın hiç kimse öbür tarafa bir şey götüremedi, götüremeyecek de. Sadece elleriyle ancak ateş götürebilirler.
Çok üzgünüm... Gandi'nin bir sözüyle noktalamak istiyorum. "Dünyanın bütün toprakları bir tek insanın kanını akıtmaya değmez."
